Πράσινη Πολιτική στα δύσκολα
10 Sep 2012, 7:08 p.m. philosophos
Το μεθαύριο μας βρίσκει στην καθοριστικότερη ίσως μέρα της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας μας. Εκτός από κραυγές αγωνίας από την διοίκηση δεν έχουμε ακούσει κάτι άλλο επίσημο. Οι φήμες που αφέθηκαν να διαρρέουν όμως είναι άκρως ανησυχητικές τη συνέχεια αυτής της γλυκιάς αρρώστιας. Και να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε οτιδήποτε. Η κατάσταση ως είναι θέτει κάτω πρόβλημα επιβίωσης.
Στον απόηχο των φήμων αναπτύσσεται μια φιλολογία από τους Ομονοιάτες στα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφική μερίδα θέλει να επιβάλει δογματικά τις απόψεις της έχοντας ως κύριο επιχείρημα την αποτυχία της παρούσας διοίκησης. Αυτό γίνεται μάλιστα υπό την απειλή ότι θα αφεθεί η Ομόνοια να καταρρεύσει αν δεν γίνουν αποδεκτές οι διάφορες προτάσεις.
Μια πιο μετριοπαθής μερίδα, αναγνωρίζει τα προβλήματα και την ανάγκη βαθιών τομών στο οικοδόμημα που λέγεται Ομόνοια. Οι όποιες λύσεις όμως πρέπει να είναι αποτέλεσμα διαλεκτικής συζήτησης και επιχειρημάτων μεταξύ των Ομονοιατών. Μιας διαλεκτικής που πραγματικά θα εξελίξει το σωματείο προς το καλήτερο, κρατώντας παράλληλα την ιστορική γραμμή και διατηρώντας τις αξίες που πρεσβεύει η Ομόνοια.
Ένα πολυδιάστατο σωματείο με το εκτόπισμα της Ομόνοιας μέσα σε μια ζωντανή κοινωνία δεν μπορεί να βασίζεται σε δογματικές απόψεις για να υπάρξει. Η μετριοπάθεια και η πειθαρχία είναι η ενδεδειγμένη για να ξεπεραστεί αυτή η δύσκολη περίοδος.
Γενικά και ιδεολογικά στις κόκκινες γραμμές αναγνωρίζουμε πως δεν νοείται Ομόνοια σαν σωματείο που να μην απορρέει από το Λαό. Ούτε Ομόνοια νοείται χωρίς να υπάρχει ισχυρή προοδευτική επιρροή. Σε αντίθετη περίπτωση απορροών και επιρροών προδώνεται το ιστορικό 1948 και η ομάδα καταντά μια ακόμα ομάδα που πιστεύει σε μια αόριστη οπαδική οντολογία με δογματικού τύπου έκφραση** (κάτι σαν αποέλ ένα πράμα).
Αν πάρουμε τα πράγματα ειδικά τώρα, η φράση σε δύσκολες εποχές πρέπει να ληφθούν ψυχρές και δύσκολες αποφάσεις είναι η πιο κατάλληλη. Όλα τα δεδομένα πρέπει να ζυγιστούν μέσα από διάλογο και ειλικρίνεια. Αν οποιαδήποτε πλευρά αρνηθεί το ειλικρινή διάλογο και επιμένει στα δικά της, τότε το 1948 θα έχει φτάσει στο τέλος του.
Όταν λέμε ειλικρίνεια εννοούμε το χρέος και τα τυχόν "μαγειρέματα" που υπάρχουν στους προυπολογισμούς. Και φυσικά ένα πλάνο ευαγγέλιο για τους επόμενους δύσκολους μήνες. Προτάσεις του τύπου "ή αποχωρείτε άμεσα ή δεν δηλώνουμε παρών" είναι προτάσεις υψηλού ρίσκου. Και για να μην παρεξηγηθώ. Η απομάκρυνση ορισμένων πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Πρέπει να γίνει όμως βήμα βήμα για να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά προς το σωματίο. Γιατί αν αποχωρήσει άμεσα ένας πιστωτής σαν τον Νεοφύτου τότε ποιός μας εγγυάτε ότι θα περάσουμε τα επόμενα κριτήρια; Το δεύτερο σημείο είναι η εμπειρία. Όσο και να είναι αποτυχημένοι μέσα στο διοικητικό συμβούλιο, η εμπειρία τους είναι ανεκτίμητη και κάποιοι πρέπει να μείνουν σε συμβουλευτικά και όχι εκτελεστικά πόστα.
Σε ότι αφορά το χρέος προς τον κύριο Νεοφύτου, είμαι σίγουρος ότι υπάρχει η κατάλληλη φόρμουλα συμβιβασμού (για παράδειγμα άτοκο και μακροχρόνιο δάνειο σε μέρους του χρέους) με το ώφελος να είναι στο σωματείο.
Ένα τρίτο σημείο προς συζήτηση είναι τα μέλη του σωματείου. Και εδώ χρειάζεται διαλεκτική αντιμετώπιση γιατί τα επιχειρήματα προς άνοιγμα ή όχι προς νέα μέλη είναι εξίσου ισχυρά. Από τη μια εκείνος που πληρώνει θέλει και τον ανάλογο λόγο. Από την άλλη δεν θέλουμε μακροχρόνια να απωλέσουμε την δεύτερη ιδεολογική κόκκινη γραμμή της προοδευτικής επιρροής, αλλά ούτε και να έχουμε συγκρουόμενα πολιτικά συμφέροντα εντός Ομόνοιας, γιατί αυτό σίγουρα θα διέλυε το σωματείο. Το ιδανικό θα ήταν να μην υπάρχουν καθόλου πολιτικά συμφέροντα. Είμαι όμως ειλικρινής μαζί σας, όταν λέω ότι ζούμε στην Κύπρο των πολιτικών συμφερόντων και μια τέτοια αξίωση για την κυπριακή κοινωνία απέχει μερικές δεκαετίες ακόμα. Ένα τρίτο επιχείρημα είναι αυτό της κερκίδας. Δεν θα θέλαμε να ακούμε σε συνέλευση της Ομόνοιας, απόψεις που ακούονται κάθε εβδομαδα στις κερκίδες.
Ακόμα πιο ειδικά προτίνω για την Τετάρτη: 1) Να ακούσουν οι κύριοι που διοικούν τα εξ' αμάξης για να νιώσουν πόσο αποτυχημένοι είναι. 2) Να απαιτηθεί ειλικρίνεια και διαφάνεια. 3) Να κατατεθούν προτάσεις για όλα τα θέματα από οικονομικό μέχρι επικοινωνιακό και αγωνιστικό (για παράδειγμα εγώ θέλω να κυρηχθεί πόλεμος στην ΚΟΠ). 4) Να απαιτηθεί πλάνο εξόδου από την κρίση που έπρεπε ήδη να υπάρχει. 5) Αφού γίνουν τα πρώτα 4 σημεία να γίνει πραγματικός διάλογος με σωστά επιχειρήματα χωρίς αφορισμούς. 6) Να δωθεί πίστωση (χρόνου και χρήματος) μέχρι το τέλος του χρόνου για να δούμε αν όντως το διοικητικό συμβούλιο δεν μας κοροϊδεύει και γενικά ο Ομονοιάτικος κόσμος έχει τη βούληση να κάνει βήματα για αλλαγή. Σε διαφορετική περίπτωση πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχει μηχανισμός στήριξης για ποδοσφαιρικές ομάδες.
Η αλλαγή πρέπει να γίνει βήμα βήμα. Και αυτό υποστηρίζεται εμπειρικά από την αλλαγή φρουράς Σεραφείμ-Νεοφύτου. Τότε πατήσαμε το κουμπί του reset και η γεύση στο στόμα τέσσερα και πλέον χρόνια μετά είναι ακόμα πιο πικρή.
Θα κλείσω με την αναγνώριση ότι αρκετοί θα διαφωνήσουν μαζί μου. Σας εξορκίζω όμως στο όνομα της Ομόνοιας να προβληματιστείτε από τις απόψεις μου και σας παρακαλώ να μην αφήσετε το δογματισμό και να μπείτε σε διαδικασία διαλόγου.
** Είναι κρίμα και ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου, που βλέπω πολλούς να προσανατολίζουνται προς αυτή την κατεύθυνση, ξεχνώντας την ιστορία αυτής της ομάδας. Πολύ φοβούμε ότι ο χρόνος αλλοιώνει ιδεολογικά την Ομόνοια και αυτός είναι χειρότερος εχθρός ακόμα και από την ανικανότητα.